Een alternatief voor markt en staat: de economische beginselen van ‘ParEcon’

door Alexander Beunder.

Marktwerking is onrechtvaardig, destructief en inefficiënt, en dient volledig afgeschaft te worden, volgens de Amerikaanse ‘market abolitionists’ Michael Albert en Robin Hahnel. ‘Parecon’ – een afkorting voor participatory economics – is volgens hen een werkbaar, rechtvaardig en democratisch alternatief.

Zie een ietwat langere versie van dit artikel inclusief meer voetnoten hier.

Natuurlijk weten de meeste economen wel dat pure marktwerking volgens de economische definitie – met volkomen concurrentie, volledig geïnformeerde consumenten, etcetera – net zo min bestaat als het eiland Utopia uit het boek van de middeleeuwse schrijver Thomas More.

Toch wordt marktwerking onder economen – en helaas ook daarbuiten – nog steeds beschouwd als een goed na te streven doel. Hoe onrealistisch het ook is om ooit echte concurrentie op het Nederlandse spoor te zien (of in de zorg en de postsector), we moesten toch de spoorwegen privatiseren om marktwerking in te voeren. Hoe erbarmelijk het resultaat van ‘marktwerking’ ook is, we blijven er steevast in geloven.

Deze fundamentele vraag wordt meestal overgeslagen: willen we marktwerking wel realiseren? Nee, zeggen de Amerikaanse ‘marktabolitionisten’ Michael Albert en Robin Hahnel. Is dan niet het enige alternatief een centrale planeconomie bestuurd door een centrale overheid? Nee, volgens Albert en Hahnel zal elke centrale overheid en kleine groep technocraten vooral hun eigen economische belangen beschermen. Wat blijft er dan over als alternatief?

Al decennialang werken Albert en Hahnel aan een theoretisch alternatief. Het heet parecon, een afkorting voor participatory economics (participatieve economie). Het is een visie voor een soort decentrale, democratische planeconomie waarin werk rechtvaardig beloond wordt, er rekening wordt gehouden met het milieu en iedereen gelijkwaardig participeert in de democratische economische besluitvorming.

Let wel, parecon komt niet slechts voort uit de wilde fantasieën van Albert en Hahnel, maar is juist sterk geïnspireerd door experimenten uit de praktijk van bewegingen die in de afgelopen eeuwen vochten voor een rechtvaardigere economie – zoals de Commune van Parijs uit 1871, anarchisten in de Spaanse revolutie van 1936, marxisten in de Sovjet-Unie en huidige sociale bewegingen in Latijns-Amerika.

Hun belangrijkste (maar zeker niet de enige) kritiek op marktwerking is dat het arbeid niet eerlijk beloont. Inderdaad, zelfs de meest liberale econoom zal erkennen dat de markt niet per se werk en inzet beloont, maar marktwaarde. De harde wet van de markt is dat wie met genoeg kapitaal geboren wordt kan leven als een koning zonder hard te werken, terwijl minderbedeelden die alleen hun eigen arbeid bezitten hard moeten werken om rond te komen. Sterker nog: relatief aangenaam werk – een managementfunctie vanuit een prettig kantoor – wordt vaak zelfs beter beloond dan het zwaarste werk – in de mijnen, zorg of schoonmaak. Bestaat er een immoreler beloningssysteem?

Dit economisch principe van het kapitalisme zouden Albert en Hahnel om willen draaien door de markt af te schaffen en parecon in te voeren. Een belangrijk beginsel van parecon is dat mensen een loon (of ‘consumptierechten’) ontvangen op basis van hun inzet en persoonlijke opoffering. Kwesties die mensen niet onder controle hebben – zoals afkomst, of aangeboren talenten – worden niet beloond in parecon. Alleen wat men zelf onder controle heeft – inzet en arbeid oftewel ‘persoonlijke opoffering’ – is rechtvaardig om te belonen, aldus Albert en Hahnel. Een waterdicht argument, geen speld tussen te krijgen.
Het vereist natuurlijk een hoop institutionele verandering om dit nieuwe beloningsprincipe daadwerkelijk te realiseren, erkennen Albert en Hahnel. Echter, enerzijds willen ze niet een gedetailleerde blauwdruk geven van een parecon maatschappij, omdat veel details beter kunnen worden ingevuld door degenen die parecon daadwerkelijk zouden invoeren, aangepast aan de betreffende tijd, plaats en behoeftes. Anderzijds erkennen Albert en Hahnel dat zonder een duidelijke visie voor een alternatief het huidige markt/staat systeem onmogelijk te vervangen is. Ze geven daarom in verschillende boeken (vanaf 1991) een uitvoerige beschrijving van vier kernbeginselen die volgens hen onmisbaar zijn in een participatieve economie:

1. Arbeiders- en consumentenraden
hebben het laatste woord over de productie en consumptie van goederen en diensten. Werkplekken – fabrieken, kantoren, horeca, alles – worden democratisch bestuurd via arbeidersraden op basis van het principe van ‘zelfmanagement’, “dat wil zeggen dat men meer invloed heeft op een beslissing naarmate men meer wordt getroffen door een beslissing” (uit de goede Nederlandse samenvatting van parecon op Wikipedia). Consumptie wordt in parecon geregeld door consumentenraden op wijkniveau. Grotere federaties van arbeiders- en consumentenraden bepalen in overleg met elkaar het economisch beleid (waarover later meer in beginsel 4).

Inderdaad, arbeiderszelfbestuur via arbeidersraden is een traditioneel socialistisch principe dat volledig omarmd wordt door Albert en Hahnel. Inderdaad, ook in de Sovjet-Unie bestonden er raden (sovjet=raad), maar de echte macht belandde uiteindelijk toch in de handen van een kleine groep technocraten met Stalin aan het hoofd. Wie zegt dat een parecon samenleving niet dezelfde koers zou varen? Dat risico wordt niet genegeerd door Albert en Hahnel.

2. Evenwichtige taakpakketten.
Mede om het democratische karakter van parecon te behouden, stellen Albert en Hahnel een tweede beginsel voor: balanced job complexes voor werknemers, oftewel “evenwichtige taakpakketten” (Wikipedia). Het idee is dat zowel minder aantrekkelijk en simpel werk, alsmede intellectueel uitdagend, invloedrijk en ‘emanciperend’ werk gelijk verdeeld wordt. Niet alleen omdat dit het leven voor iedereen prettiger maakt, maar ook omdat het democratische participatie bevordert, aldus Albert en Hahnel.

Stel dat tachtig procent van de bevolking geestdodend werk doet (lopende band werkers of vakkenvullers) en twintig procent een intellectueel uitdagende, invloedrijke functie heeft (zoals bedrijfsmanagers of stedelijke planologen). Zelfs als honderd procent van de bevolking formeel democratische inspraak heeft op zowel de werkvloer als in het algemene economische beleid, zal die laatste twintig procent de besluitvorming domineren. Uiteindelijk zullen ze zowel de politieke macht als de economische welvaart naar zich toe trekken, voorspellen Albert en Hahnel (zoals de technocraten van de Sovjet-Unie deden, maar in feite ook de hoogopgeleide, intellectuele elites van ‘democratische’ markteconomieën momenteel doen). Die twintig procent heeft simpelweg meer zelfvertrouwen om te participeren in de politiek.

Als iedereen een “evenwichtig taakpakket” heeft met wat simpele, repetitieve taken maar ook evenveel intellectueel uitdagende en invloedrijke taken, is iedereen even bekwaam en zelfverzekerd genoeg om op gelijke voet te participeren in de besluitvorming – binnen de arbeiders- en consumentenraad en het totale economische beleid.

3. Beloning naar inzet.
Het derde kernbeginsel van parecon is dat inkomen verdiend wordt naar inzet en arbeid oftewel naar persoonlijke opoffering. Een voorbeeld van hoe dit zou werken is dat er een standaard loon is voor een standaard werkweek (bijvoorbeeld van 30 uur) voor een standaard “evenwichtig taakpakket”. Een arbeidersraad kan echter democratisch besluiten om arbeiders extra te belonen wanneer ze harder werken of onaangenamere taken op zich nemen, of hun inkomen verlagen wanneer ze korter werken of luiheid vertonen. Hoe en hoeveel, dat is aan de arbeidersraad van een werkplek zelf op basis van ‘zelfmanagement’.

Kan een arbeidersraad dan niet simpelweg de eigen ‘inzet’ van alle eigen arbeiders overdrijven om zo gezamenlijk meer inkomen te verdienen dan rechtvaardig? Nee, want parecon heeft ook een intelligent systeem van allocatie, het vierde beginsel.

4. Decentrale participatieve planning
is het vierde kernbeginsel van parecon, een onmisbaar element om tot een rechtvaardige en efficiënte allocatie (productie en verdeling) van goederen en diensten te komen, waarin vraag en aanbod in evenwicht zijn. Het parecon allocatiesysteem – enorm uitgebreid en enigszins wiskundig beschreven door Albert en Hahnel – bevat een systeem van verschillende onderhandelingsrondes tussen arbeiders- en consumentenraden, het gebruik van ‘indicatieve prijzen’ in het planningsproces en faciliterende raden die de nodige informatie leveren. Kortom, te complex om in één alinea uit te leggen.

Parecon is ongetwijfeld een van de meest uitgewerkte visies voor een alternatieve economie die de moeite waard is te verkennen. Enorm veel waardevolle, kritische discussies zijn momenteel gaande over de verschillende beginselen van parecon. Veel kritische vragen en twijfels zijn scherp beantwoord door Albert en Hahnel, over veel vragen zal je ongetwijfeld van mening met ze blijven verschillen (wat ik eveneens doe) en veel vragen erkennen ze niet te kunnen beantwoorden voordat parecon in de praktijk wordt geprobeerd. Parecon is immers een theoretisch model en een theorie moet getest worden in de praktijk.